In de hemel is een dans

Drie maanden
Het is zondag al weer drie maanden geleden dat Betsie haar grote reis ondernam. Soms denk ik : 'Zou ze 'echt' in de hemel (of hoe je erover wil spreken) zijn? Is het een plaats/toestand waar ze nog gelukkiger is dan in haar tuin, tikkertje spelend met de kleinkinderen of wandelend door het Groene hart? Ik hoop het zo vurig.
Ik vond deze prachtige foto uit 1991. Ze had toen, met veel vallen en opstaan, achter een stoel schaatsen geleerd en hoopte vurig dat ze niets zou breken. Ze moest dat jaar namelijk ook afrijden voor haar rijbewijs. Daar zit ze, op het Nieuwe Diep in Amsterdam-Oost, 46 jaar jong, en wat vond ze het prachtig - en eng tegelijk - op de gladde ijzers! Trots was ik op haar, want met al mijn praatjes durfde ik voor geen geld achter een stoel aan te krabbelen. Wat heb ik een boel gemist door die stomme valse schaamte. Betsie veroverde het geluk steeds weer in haar leven, durfde loslaten en opnieuw beginnen. Wat mis ik die bescheiden beslistheid, die verlegen uitbundigheid van haar die zo hartveroverend was. Die hemel op aarde die we bij tijden deelden. Als er één van de hemel kan genieten dan moet het Betsie wel zijn. Zet 'm op, my love, op het Nieuwste Diep!!