Een zonsopgang om niet te vergeten.

Toen we ons huis inrichtten was er al rekening mee gehouden dat de kimono die Betsie heeft
gemaakt een mooie plaats zou krijgen.
Ze was er heel trots op. Uit nagelaten aantekeningen blijkt dat ze in de trein deze zonsopgang
zag en er snel een zwart-wit schetsje van maakte op de binnenkaft van haar bijbel.
Aan Anna - au pair in Rome - in die tijd schreef ze enige tijd later dat ze er nodig aan beginnen
moest, want anders zou ze de kleuren vergeten die ze gezien had.
In Utrecht hing de kimono tegenover de voordeur en ontlokte veel bewonderende uitroepen.
Soms werd/wordt mij gevraagd of ik hem wel eens op de kansel draag.
Nou, Jozef droeg zo'n veelkleurige mantel, maar kreeg daar een boel gedonder mee. Trouwens,
dit is geen gebruikskunst.

Naast de kimono het Chinese kastje dat Betsie aanschafte toen we in Utrecht gingen wonen. Veel vakjes en laadjes voor alles wat ze verzamelde en de correspondenties die ze onderhield.
Daarop bloemen, want elke week krijgen de twee vrouwen in mijn leven zo'n kleine hulde.
Op 12 december krijgt Betsie natuurlijk een extra mooie bos, want ze zou 71 zijn geworden.
En zoals zij de kleuren van de zonsopgang niet vergat, zo vergeet ik haar niet.
En ik ben niet de enige.

Nu de muziek en geraniums voor straks

Nieuwjaarsdag 2013 was het dan zover. In 1963 mijn eerste baantje bij de Volkskrant. Een tweede kantoorbaan bracht me bij dat ik niet genoeg zitvlees had. Toch was het geen verloren tijd, want ik leerde in Brabant  Betsie kennen. In de verpleging dan, mensen helpen en misschien wel 'zendeling' worden.
Mensen helpen is het geworden, maar op een
werkbezoek aan Ghana na, bleef de zending buiten beeld. Alhoewel, ik vond mijn 'mission' onder verslaafden in Amsterdam en later in jongerenwerk in Soest en Amsterdam.

Via ds Paul Aalders, die ik via 'de Regenboog' leerde kennen, kwam ik in het kerkelijk jongerenwerk en later het pastoraat terecht.
Samen met Betsie werkte ik in de Indische Buurt van Amsterdam, in pastoraat en kerk en buurt werk. Daarna volgden Utrecht (Oog in Al en Lombok) en Den Haag (Loosduinen en Laak). En tegelijk wat uitstapjes in Voorburg (bijstand) en Rijswijk (diaconaat).

Na de ramp in 2005 bleek er toch nog leven en liefde mogelijk te zijn. Dankzij kinderen en kleinkinderen, dankzij lieve en bijzondere vrienden en vriendinnen en niet in de laatste plaats dankzij Neeltje. Op 12 mei 2012 kreeg ik in de Lutherse kerk van den Haag geraniums en muziek mee. De geraniums houd ik achter de hand, maar zonder muziek kan ik geen dag.

Come healing

Leonard Cohen in Olympisch Stadion Amsterdam

Suzanne, The Sisters of Mercy, we draaiden ze grijs op de zolderkamer in de Vossiusstraat en later in de Molenwijk. Vervolgens zette ik al z'n LP's op een grote spoelen bandrecorder (Toshiba - 1970), zodat z'n repertoire urenlang voorbij kwam, zonder dat je de plaats steeds om hoefde te draaien.
22 augustus woonde ik z'n concert bij in Amsterdam en al is zijn stem meer dan een octaaf gezakt, het blijft fascinerend om de oude bard zelf te horen. Onvermoeibaar, gentlemanlike naar z'n publiek en een hele serie toegiften. Het nummer 'Come healing' van z'n laatste CD raakte ik niet meer kwijt, zodat ik de tekst gebruikt heb voor de diaconale presentatie die ik op de startzondag in Rijswijk gebruikt heb.
Ja, want al hebben we Laak achter ons gelaten - wat een grandioos afscheid ondanks alle zorg over kerksluiting en opnieuw beginnen samen met de Oase - in Rijswijk valt nog het één en ander te doen tot 1 januari. Inmiddels ben ik ook weer gevraagd om les te geven in Utrecht voor de cursus 'Theologie voor gemeenteleden en geïnteresseerden'. Ik gaf daar 10 jaar les en nam in 2007 afscheid, nu ga ik daar 'wereldgodsdiensten' geven. In Den Haag houd ik het bij 'kerk in de mondiale samenleving'.  En we bereiden ons op een verbouwing van de bovenverdieping aan de Kolk voor: 12 november van start. Kortom, de geraniums blijven voorlopig in de tuin, daar doen ze het trouwens prachtig! Inmiddels stond er een een enthousiaste recensie over mijn boek - 'Vrolijk in de marge',  uitgave Narratio - in 'Woord en Dienst' en in 'Reveil'. 

Dankzij haar

Volgende week neem ik afscheid van het werk als gemeentepredikant. In 1975 begonnen met jongerenpastoraat in de Willem de Zwijgerkerk, kreeg ik er snel het gewone pastoraat bij omdat ds. P.F.Th. Aalders naar 's Graveland vertrok. En toen kwam het beroep uit Eltheto, waar ik vandaag voor mag gaan. De cirkel is gesloten: ik vertrok uit een vernieuwd wijkgebouw nadat we de kerk hadden moeten afstoten en ik opnieuw is Eltheto vernieuwd en missionair-diaconaal aanwezig in de buurt.

Ik mis in deze bijzondere weken Betsie, mijn eerste liefde, weer. Zo stralend aan mijn zijde op bijzondere momenten als deze. Genietend van familie, vrienden en kennissen met wie we al zo lang optrekken. Wat een vreemd idee dat ik inmiddels ouder ben dan zij werd, zij die mij altijd vier jaar vóór was... Maar nooit was ze meer in mijn gedachten dan deze weken, waarin ik er zo bij bepaald wordt wie ik mede dankzij haar geworden ben.

Op de foto Betsie bij mijn bevestiging in het ambt, april 1978.
Chris en Guusje Diepgrond overhandigen een cadeau.

Betsie in Delft - 50 jaar geleden

Bij het digitaliseren van oud foto album vond ik deze foto van Betsie. Op bezoek bij haar zus en zwager (Roelfke en Daan) in september 1961. Zeventien jaar oud is ze hier, zich nog onbewust van mijn bestaan. Ik woonde nog in Amsterdam en zat op de 3-jarige ULO, waar in o.a. stenografie kreeg bijgebracht. Toen ik als 17-jarige bij Tricotbest ('Drie sterren nylons') werkte , correspondeerde ik in steno met een meisje dat een verdieping hoger op de typekamer werkte. Mijn ouders waren naar Best verhuist en ik werkte eerst in Eindhoven. Daarna ging ik naar Tricotbest, waar ik ponsplaatjes maakte voor de 'mechanische administratie' (voorloper van computertijdperk). Vervelend werk, zodat ik tot ergernis van de cheffin vaak boven te vinden was. Verkering kregen we pas toen ik in Ermelo en zij in Amsterdam werkte. Het begon met een rondvaart door de Amsterdamse grachten..

En nu woon ik in de Delftse binnenstad en zie elke dag wat zij daar zag op die dag in september. Zou ze er toen al over gedacht hebben, net als haar oudere zusters, Eindhoven vaarwel te zeggen? Hoe dan ook, onze toekomst lag toen nog vóór haar en ik kijk over dezelfde gracht met haar terug en realiseer mij hoe gelukkig wij waren. Domweg gelukkig in de Vossiusstraat, de Schipmolen, de Ter Gouwstraat, de Petrarcalaan, de Goudenregenstraat.

Nu woon ik met Neeltje op de Kolk en begin zelfs aan nieuw geluk te wennen.

Pelgrimspad juli 2003, ergens in Brabant. Betsie in haar element. Bos, stilte en lekker zwoegen over soms ongebaande wegen.
Sinterklaas dichtte in december 2003: 'Daarna ook weer Kent even aan gedaan,/de boerderij waar de koeien bijna waren verkocht../Wat leuk dat vriendschap zo lang kan bestaan, jullie raakten aan elkaar verknocht./Het was aangenaam rusten die week/na een Pelgrimspad door zuidelijke streken,/toen ook nog eens overduidelijk bleek/hoe Rob, ongetrained, pittig liep, wel twee weken!

2003 -Het was het jaar waarin ik me bij Betsie aansloot. Zelf was ze het Pelgrimspad alleen begonnen in Amsterdam. Vanaf Vught liepen we dus samen en het bracht ons, na 35 jaar jaar huwelijk, dichter bij elkaar. Ook in 2004 liepen we verder, tot in België. De gids voor België was al aangeschaft, maar we zouden die niet meer samen gebruiken. Aanstaande zondag ga ik met Stephen en Bianca en de kids naar de Nieuwe Ooster. 12 december is haar verjaardag en dat zal die datum altijd blijven. Even stilstaan en een bloemetje voor haar die de pelgrimage voltooid heeft.

18 juni 2005 - Dag huis, dag soulmate

VIJF JAAR - ik red het wel weer

Deze tekening, gemaakt in Parijs 1966 (we waren net verloofd), vond ik in een koker met oude posters, diploma's (Kantoorbediende diploma, Engels handelscorrespondentie, Nederland/Duits/Engels stenograferen) in de schuur van de Goudenregenstraat die ik deze week ontruimde. Volgende week is de overdracht van het huis en dan sluiten we het boek Goudenregenstraat helemaal.

Vijf jaar is het, maar de tijd valt weg als je aan het uitzoeken en schiften bent. Een ladenkastje, waarin nog garen en band zit. Een rolgordijn in de schuur, met ingenieus oprolsysteem, gemaakt met lapjes in dezelfde kleur als de quilt op ons bed.
Ik wierp het in de huishoudafval container in Delft en realiseerde mij met hoeveel touwtjes ik nog vast zit aan het leven met haar.
Maarten en Stephen hielpen mij vorige week ook en we stonden stil in de tuin. Daar zaten we regelmatig in de kring, kwamen familie- en gemeenteleden op verjaardagen en renden de kleinkinderen over ons schelpenpad. Daar was ik uren bezig het opblaasbare zwembadje op te pompen en met water te vullen. Tijdens zo'n verjaardag vloog een duif tegen het zolderraam en viel bijna op het hoofd van Amy. Slechte Pinksterimitatie van het dier, dat de geest gaf voor ik de dierenambulance kon bellen.

In de schuur vond ik het gereedschap etui dat ze voor mij maakte en dat onder my buddyseat van de motor paste. Want op de vele ritten tussen Ermelo en Amsterdam moest er ook wel eens pech verholpen worden. Ook kwam het terrarium en de pomp te voorschijn, die een leefmilieu boden aan onze twee moerasschildpadden. In Utrecht hebben we daar nog een keer een muggenplaag aan te danken gehad, omdat de bak een ideale broedplaats bleek.

Het huis is nu leeg en ik heb onze namen van de deur gehaald en de fotocollage , die ik na haar overlijden in de hal een plaats had gegeven, weggehaald. De kast waarin onze kleren vreedzaam naast elkaar hingen wacht op de nieuwe bewoonster. Ik sluit de huisdeur en ga naar Delft. Dag huis, dag wijnstok, dag Zuiderstrand waar we wandelden, dag kamer waar we elkaar voor het laatst welterusten zeiden. Dag soulmate, ik red het wel weer. Met dank aan jouw kinderen en Neeltje natuurlijk.