Kindje zo teer

Zondag zijn we de Adventstijd weer in gegaan. Ik was in Keulen, even afstand nemen en door de stad lopen waar ik met Betsie ook 'zo maar eventjes' naar toe reed. We beklommen de Dom en halverwege werden we alletwee door hoogtevrees bevangen. Durfden niet meer vooruit en niet meer terug. Het delen van je zwakke momenten, dat verdiept je gevoelens voor elkaar. Nu liep ik weer langs de Rijn en het was even of ik haar naast mij voelde. Maar je beseft dan: ik moet verder zonder haar. En tegelijk weet je: hoe zou ik ooit zonder haar kunnen gaan! Wie ik nu ben, ben ik mede door haar - haar liefde, geduld en zorgzaamheid vormden mij mede. In onze kinderen en kleinkinderen zie ik haar terug. En samen geloofden we dat God onze toekomst in zijn hand houdt. Daarom weet ik diep van binnen dat we niet voor het verdriet geschapen zijn. En kijk, bij mijn terugkeer vond ik bij mijn mail dit ontroerende plaatje van Norah. Adventskind, met alle kinderen van de wereld draagster van een belofte. 'Licht, Kind in mij mij kijk uit mijn ogen, of ergens al de wereld daagt waar mensen waardig leven mogen en elk zijn naam in vrede draagt' (H. Oosterhuis). 

Lizzy Norah Ivy - welcome in this world!

Op zondagmorgen 13 november ging de telefoon om 6.25 uur. Zoon Maarten met de lang verwachte mededeling: u hebt een kleindochter. Gefeliciteerd, zeg ik. We wisselen wat uit over de toestand van Marieke en kind en dan vraag ik naar de naam. Als ik heb opgehangen moet ik diep van binnen uit huilen. Lizzy is haar eerste naam: genoemd naar mijn soulsister. Als ik een paar uur later in de kerk vertel van haar geboorte, merk ik dat velen in de vreugde delen. Grote vreugde bij mij, terwijl het verdriet zich lijkt te verdiepen. Wat zag mijn Lizzy naar de komst van dit kind uit en wat zou ze apetrots geweest zijn met deze Lizzy Norah Ivy. Op zondagmiddag houd ik Norah (roepnaam) zelf in mijn armen en ik mis Betsie meer dan ooit. Kom op, kleine Norah, wees mijn kleine trooster! 

Een nieuwe naam

Op zondag 6 november werden in de Bethelkerk de namen genoemd van wie ons ontvielen het afgelopen jaar. Elke naam was op een witte steen geschreven, ook die van Betsie. In Openbaring 2,17 wordt gezegd dat wie overwint - dat lijkt mij zoiets als blijven geloven in Gods beloften - een witte steen krijgt met een nieuwe naam. Ik weet de nieuwe naam van Lizzy niet, maar weet wel dat ik haar beter heb leren kennen sinds zij mij ontviel. Haar woorden, haar inzet en aarzelingen, het komt allemaal in een nieuw perspectief te staan. En zo wordt haar naam niet uitgewist, maar toch weer nieuw voor mij. Wat was het trouwens goed dat alle kinderen en ook een broer en twee zusters van Betsie de dienst bij woonden. Het leek wel of ik verdrietiger was dan in de dienst op 22 juni, maar het besef dat het vele dat we deelden voorgoed voorbij is drong zich dan ook sterker dan ooit op. Lieve Betsie, ik probeer net als jij te blijven vertrouwen, te overwinnen in deze dagen van gemis.