Kindje zo teer

Zondag zijn we de Adventstijd weer in gegaan. Ik was in Keulen, even afstand nemen en door de stad lopen waar ik met Betsie ook 'zo maar eventjes' naar toe reed. We beklommen de Dom en halverwege werden we alletwee door hoogtevrees bevangen. Durfden niet meer vooruit en niet meer terug. Het delen van je zwakke momenten, dat verdiept je gevoelens voor elkaar. Nu liep ik weer langs de Rijn en het was even of ik haar naast mij voelde. Maar je beseft dan: ik moet verder zonder haar. En tegelijk weet je: hoe zou ik ooit zonder haar kunnen gaan! Wie ik nu ben, ben ik mede door haar - haar liefde, geduld en zorgzaamheid vormden mij mede. In onze kinderen en kleinkinderen zie ik haar terug. En samen geloofden we dat God onze toekomst in zijn hand houdt. Daarom weet ik diep van binnen dat we niet voor het verdriet geschapen zijn. En kijk, bij mijn terugkeer vond ik bij mijn mail dit ontroerende plaatje van Norah. Adventskind, met alle kinderen van de wereld draagster van een belofte. 'Licht, Kind in mij mij kijk uit mijn ogen, of ergens al de wereld daagt waar mensen waardig leven mogen en elk zijn naam in vrede draagt' (H. Oosterhuis).