VIJF EN ZESTIG JAAR

Deze maand zou ze 65 jaar geworden zijn. Een vreemde gedachte, want in mijn hoofd en hart blijft ze altijd 61 jaar jong. Deze week vond ik een dia uit 1984, waarop ze in gesprek is met mijn moeder (ik herken de jas). Lekker warm gekleed - ze hield niet van kou - en altijd fleurig.

Ik weet niet aleen niet meer waar de foto gemaakt is (ik denk in Amsterdam Oost), maar vraag me ook af wat er in die bak zit. Plantjes? Eten dat over is van de Open Maaltijd, waar ze regelmatig als kok optrad?

Het bepaalt me erbij dat er zoveel was dat je even aan elkaar vroeg of met elkaar deelde. Die deur naar het verleden is nu helemaal gesloten. Naarmate de 'sleutelfiguren' wegvallen, verstilt je verleden in afbeeldingen en voorwerpen en wordt onbereikbaar. Maar soms krijg ik van van ver terug in de tijd herinneringen aangereikt van mensen die mij weten te vinden. En dan kijk ik door hun ogen weer even naar haar en denk: 'Dat is ook zo!' Deze week kreeg ik een mailtje van een jonge vrouw die zich 'tante Betsie' herinnerde van de bijbelclub in de Molenwijk in de jaren zeventig. 'Een onvergetelijke indruk' had ze nagelaten, schreef ze. En daar ben ik het wel mee eens. Maar wat zit er nou toch in die bak?