Een zonsopgang om niet te vergeten.

Toen we ons huis inrichtten was er al rekening mee gehouden dat de kimono die Betsie heeft
gemaakt een mooie plaats zou krijgen.
Ze was er heel trots op. Uit nagelaten aantekeningen blijkt dat ze in de trein deze zonsopgang
zag en er snel een zwart-wit schetsje van maakte op de binnenkaft van haar bijbel.
Aan Anna - au pair in Rome - in die tijd schreef ze enige tijd later dat ze er nodig aan beginnen
moest, want anders zou ze de kleuren vergeten die ze gezien had.
In Utrecht hing de kimono tegenover de voordeur en ontlokte veel bewonderende uitroepen.
Soms werd/wordt mij gevraagd of ik hem wel eens op de kansel draag.
Nou, Jozef droeg zo'n veelkleurige mantel, maar kreeg daar een boel gedonder mee. Trouwens,
dit is geen gebruikskunst.

Naast de kimono het Chinese kastje dat Betsie aanschafte toen we in Utrecht gingen wonen. Veel vakjes en laadjes voor alles wat ze verzamelde en de correspondenties die ze onderhield.
Daarop bloemen, want elke week krijgen de twee vrouwen in mijn leven zo'n kleine hulde.
Op 12 december krijgt Betsie natuurlijk een extra mooie bos, want ze zou 71 zijn geworden.
En zoals zij de kleuren van de zonsopgang niet vergat, zo vergeet ik haar niet.
En ik ben niet de enige.