Delft - een stad om lief te hebben

Zaterdag 17 mei 2008.
Neeltje is naar de kapper en ik fiets snel naar de bloemist om het bruidsboeket te halen. Dan kleed ik mij om en aarzel even. Ja, de trouwring die Betsie aan mijn vinger schoof, gaat er nu af. Dat gaat niet zonder pijn, want hij heeft zich in mijn vinger genesteld.
Er zijn mensen die het allemaal maar onzin vinden: symbolen, rituelen. 'Wat doet het er toe?' Maar zowel het afdoen van de ring als - enkele uren later - de symboliek van elkaar de ring aan de vinger schuiven, zijn voor mij een pregnante samenvatting van de roetsjbaan van gevoelens van de afgelopen drie jaar. 'Het gaat niet over', troostte iemand mij enkele maanden na Betsies dood. Hij had gelijk. En tegelijk blijkt er in je hart ruimte voor nieuwe liefde, voor vreugde naast gemis. Je moet het verleden loslaten (niet vergeten, hoe zou je kunnen!) en dankbaar ontvangen wat (wie) je in het heden geschonken wordt. Heerlijk om dat in de kring van kinderen en kleinkinderen te mogen doen. En ik weet zeker dat mijn moeder ook genoten zou hebben van deze dag. Ondanks haar vergeetachtigheid, vergat ze nooit te vragen hoe Neeltje het maakte. En samen met Neeltje kon ze samenzweerderig over mij zitten smoezen. 'Hij is net mijn vader', zei ze dan.
Zo was onze trouwdag een dag van herinneringen die je dankbaar koestert en een dag om de vriendschap en de liefde opnieuw te vieren. En het blijft niet bij die ene dag!