Kerk aan de overkant

‘Kerk in de stad’ – dat is de St. Paul’s Cathedral in Boston. Op onze laatste vakantiedag gaan we erheen met de ‘Green Line’ en stappen uit bij Park Station. In het hart van het toeristisch gebied, maar alles is nog in rust.
Volgens de webpagina moet de kerk dichtbij zijn, maar we zien hem niet. We informeren bij de imposante Baptist Tabernacle, maar men stuurt ons de verkeerde kant op. Een gemeentereiniger wijst ons ook verkeerd.

Weet dan niemand waar de belangrijkste en historische kerk van de Episcopaalse gemeenschap van Boston is? Een jongeman van de History Trail weet het ook niet, maar tovert zijn iPhone tevoorschijn. ‘St. Paul, Boston’ ingetikt en daar verschijnt de plattegrond: de kerk is aan de overkant! Tussen de hoge gebouwen valt het lage gebouw met het front van een Griekse tempel nauwelijks op.

We worden hartelijk welkom geheten en als de dienst begint zijn we met veertien kerkgangers. Een schilderachtig gezelschap: de priester met twee medecelebranten zit voor het altaar. Een verwarde zwarte man die af en toe een kreet slaakt wordt uitgenodigd naast de koster te komen zitten. Een Hispanic vrouw leest uit de brief aan de Efeziërs. Ik verwachtte een jongenskoor en gedragen gezongen psalmen, maar een cantor in korte broek leert ons enkele simpele songs.
Voor ons zingt een man met lang, over de schouders vallend grijs haar enthousiast mee. Zijn grootouders blijken uit Haarlem te komen. Na de dienst vertelt hij enthousiast over de contacten met Egyptische moslims die regelmatig in het basement van de kerk komen bidden. Samen met hen steunt de kerk een Anglicaans ziekenhuis in Palestijns gebied.

De vredegroet voorafgaande aan de communie blijkt ‘heilige chaos’. Iedereen loopt door elkaar en de inmiddels dertig kerkgangers wensen elkaar enthousiast de vrede. Brood en wijn worden gedeeld. ‘Iedereen is welkom’, zegt de priester uitdrukkelijk. Sommigen drinken uit de beker, anderen dopen hun brood in de wijn.
Op een bord buiten de kerk heb ik gezien dat in deze kerk al jarenlang healing services gehouden worden: voor mensen met aids en al de anderen die niet op goedkope antwoorden wachten. Want ‘healing’ is meer dan ‘beter worden’. Tegelijk is er dagelijks brood voor de hongerigen en daklozen. Lichaam en geest, kerk en stad, arm en rijk – in deze gemeenschap horen ze bijeen in de kracht van de verzoening.
Na afloop is er in de ene hoek van de kerk koffie en frisdrank en bij een zij-altaar knielen mensen neer om een zegen te ontvangen. Een paar Chinees ogende kinderen hebben plezier rond de lezenaar bij het altaar. Komen hun ouders voor de Chinese dienst die straks begint?

Je loopt er zo maar aan voorbij, aan die kathedraal in hartje stad. Maar er wordt gezongen en gebeden, gedeeld, gehuild en gelachen. De liturgie van het ‘Common Book of Prayer’ vind je er niet meer en de meeste banken zijn leeg. Maar zelden heb ik zo’n hoopvolle en kleurrijke viering meegemaakt als in deze bescheiden wegschuilende kerk.
Ik had het niet willen missen, die gemeenschap aan de overkant.