Thank God for friends

De eerste week in het nieuwe jaar was ik enkele dagen te gast bij Mary en Alan in Swindon (Gr. Brittannië). In Augustus 2004 logeerden Betsie en ik daar ook. Hun gastvrijheid was ook nu weer hartverwarmend en wat was het goed om samen herinneringen aan Betsie op te halen. Ik was ook bij Derryck Evans, waarmee ik vele jaren actief was in het Internationale Casa Materna Comité. Ik heb ontdekt dat de dood van je geliefde je niet alleen eenzaam maakt, maar je ook een deel van je verleden ontrooft. Je kunt herinneringen niet meer samen delen. Zeker, iedereen zegt dat je blij moet zijn met alle goede herinneringen en dat is zeker zo. Maar die herinneringen hebben nu ook iets pijnlijks, iets onbereikbaars gekregen, wat ze niet hadden toen je ze deelde met degene die er deel van uit maakte. In mijn gesprekken met Derryck was ik weer in Napels en herbeleefde de leuke en soms chaotische gebeurtenissen daar, waar Betsie deel van uit maakte. En dankzij Derryck werd dat delen tegelijk een vorm van helen. Het verleden kreeg weer iets van zijn oude glans terug, een verleden waar Betsie voluit deel van uit maakt. Goed dat er vrienden zijn.