Mijn lief, wat missen we je

Zondag 18 juni 2006 stonden we met kinderen en kleinkinderen - om haar graf. Bert en Jacqueline (broer en schoonzus/hartsvriendin) waren uit Huissen gekomen. In de gedachtenisdienst een jaar geleden had pastor Carlos Spoor herinnerd aan de gelijkenis van het mosterdzaad dat een boom werd en waarin allerlei vogels kwamen. 'Zo was Betsie', zei hij, 'daarom zit deze kerk zo vol met mensen die iets met haar hadden.' Quiltvriendinnen, wandelvriendinnen, collega's van Patrimonium, vrijwilligers uit het Hospice, medewerkers van de kinderclubs, vogels van velerlei pluimage. En dus zette Marty zondag deze vogeltjes op haar graf. De kleinkinderen haalden water, de planten werden verzorgd, rozen neergezet. En ik gaf de kleinkinderen allemaal een reep, want als ze bij oma op visite kwamen had die ook altijd wat lekkers klaar liggen. Een jaar zonder mijn lief, zonder de moeder met wie je zo vertrouwelijk kon praten en chatten, zonder de oma die onvermoeibaar met je zwom en holde en het ene boek na het andere voorlas. Mijn lief, wat missen we je allemaal!