Een keten van klein geluk

Op 18 december was ik bezig met het samenstellen van een fotoalbum over Betsie. Ik vond deze foto, gemaakt op 1 mei 2005, toen Stephen en Bianco bij ons op bezoek waren. We gingen naar Kijkduin en Pepijn heeft reuze schik met zijn oma. Als al die foto's en dia's weer langs komen, realiseer ik mij hoeveel klein geluk we samen gedeeld hebben.
Ik vond trouwens ook haar 'doopbewijs', ingevuld door ds van Stempvoort in Eindhoven op 18 juni 1944.... Ik moest even twee keer kijken toen ik die datum zag. Meestal lieten protestanten hun kinderen kort na de geboorte dopen. Bij Betsie zit er een half jaar tussen. Waarom? 18 juni, ook de datum van onze verloving en de datum dat ze stierf. Doop en dood, het heeft in de christelijke traditie wel met elkaar te maken. We gaan onder in de dood om deel te hebben aan het nieuwe leven met Christus. Wonderlijke coincidentie - anderhalf jaar is het geleden en die 18e juni blijkt in meerdere opzichten begin en einde te markeren. Het begin van een keten van klein geluk en het einde van ons groot geluk samen.

EEN GLIMLACH DIE BLEEF

Gisteren - 10 december - waren we met de kinderen op de Nw. Oosterbegraafplaats in Amsterdam. Twaalf december zou ze 63 zijn geworden. In haar allereerste fotoalbum dat op de lagere school begint, vond ik een briefje dat ze bewaard had: 'Lieve Betsie, je bent een schatje'. De kleine onbekende had het bij het goede eind! Achterin het album deze foto in de tuin van de Eindhovense woning, vier jaar vóór ik haar voor het eerst ontmoette. Wat ben ik vaak trots op haar geweest. Lang en slank, mooie kleren die ze zelf maakte en zich niet van de wijs laten brengen. En met haar glimlach won ze mijn hart. Noch hoor ik haar lach schallen over het Moezeldal, genietend van alles wat het leven haar gaf. Ik kijk naar dit meisje en besef hoe goed ze waren, die veertig jaren. Ik keek rond in de kring gisteren en besefte: wat een rijkdom om samen zulke kinderen en kleinkinderen te mogen hebben.