Ook al ziet zij de oogst niet

De laatste dagen heb ik zo'n drie kilo druiven van de druif geplukt - de eerste oogst - die Betsie drie jaar geleden plantte. De wijnstok was een cadeau bij m'n 25-jarig ambtsjubileum. En het was alweer 15 maanden geleden vandaag dat ze mij ontglipte. De oogst heeft ze niet gezien. Maar bij alles wat ze aanpakte ging het haar niet om het eindresultaat (dat was toegift), maar om de weg erheen. En zo houd ik nu de tuin bij, omdat ik het haar niet kan aandoen dat het een wildernis wordt. En al snoeiende en wiedende ontdek ik dat de tijd omvliegt. Het resultaat blijkt toegift, het bezig-zijn is leuker dan ik mij had kunnen voorstellen. 'Jantje Beton' noemde ze me en zie, als Adam onderhoud ik haar hof en het is nog leuk ook. En vandaag at ik de eerste tros zoete druiven. Was dat haar troost, nu ik het week-end weer zo mateloos verdrietig was? Geluk en verdriet, als twee werkelijkheden die je leven onvoorwaardelijk beheersen. Er gaan veel dagen overheen voor er goede wijn voortkomt uit de druiven van vandaag. Maar toch, de druiven zijn teken van een alles overwinnende vreugde die ons wacht.